2.Bölüm
Doktorun odasından çıktık ve dışarı çıkma kapısına giden o beş metrelik koridor bana şehirler arası yolculuk gibi geliyordu ,bitmek bilmiyordu. Evimize doğru yürümeye başladık, birbirimizi tanımaya başladığımız zamandan bu yana ayrılmayan ellerimiz ev yolunda daha sıkı birbirlerini tutmuştu. İçten içe ağlıyor eşim anlamasın diye dişlerimi sıkıyordum.
Evimize gelmiştik ikimizinde ağzını bıçak açmıyordu, bir ara göz göze geldik ve ikimizde birbirimize sarılarak ağlamaya başladık. Nekadar ağladık bilmiyorum 1 saat 1 gün 1 hafta çünkü zaman durmuştu,bize herşey normal diyeceklerdi sanki oysa şimdi duvara toslamış gibiydik
Çok ağladık,çok sustuk o gün. Ve bir panik havası çöktü üzerimize ne yapacaktık şimdi ,ailelere söyleyecekmiydik,doktor mu bulacaktık nasıl oluyordu bu işler ,kafamızda deli sorular şaşkın ördek gibi kalakaldık. Emin olduğumuz şey birbirimize olan sevgimizdi,bu haber bizde tam bir deprem etkisi yarattı fakat birbirimize okadar kenetlendik ki bu deprem bizi çok salladı,çatlaklar oluşturdu ama yıkamadı çok şükür.Daha çok sarıldık birbirimize. Bu durumu ailelerimize da açıklamamız gerekiyordu ben eşime istemezse söylemeyebileceğimizi hatta sıkıntının benden kaynaklandığını söyleyebileceğimizi söyledim çocukça bir koruma içgüdüsüyle ,asla Kabul etmedi ne ise onu anlatacağımızı söyledi.Önce eşimin ailesine anlattık,inanmak istemediler durumun ciddiyetini anlamadılar,yaşınız genç olur abartmayın dediler ama gözlerindeki korku ve endişe böyle söylemiyordu. Benim aileme de durumu anlattık tepkiler hemen hemen aynıydı sadece annem dünyanın sonu değil demişti.