2.bölüm
Bu süreçte tanıştığımız kaderdaşlarımızla çok mükemmel dostluklar edindik. Çünkü bizi bizden daha iyi anlayacak kimse yoktu. Ailecek görüştüğümüz, buluşunca ayrılmak istemediğimiz dostlarımız oldu.
Doğan Ceylan kardeşimin başkanlığında dernek kurmaya karar verdik. Dernek çatısı altında çözüm arayışının çok daha etkili olacağına inanmıştık. İmadder adı altında kurulan dernek yaşı çok küçük olmasına rağmen çok büyük işlere imza attı. Birçok kişi için umut oldu. Belki kendimin evladı olmayacak ama bu dernek vesilesi ile bizden sonrasında da birçok kişinin evlat sahibi olmasına sebep olacaktır.
En çok etkilendiğim enstantanelerden biri de; son yaptığımız Ankara sempozyumu sonrasında sempozyum bitmiş herkes yorgun olmasına rağmen kimsenin salondan ayrılmak istemeyip, halen kaynaşmanın, sohbet etmenin bütün muhabbeti ile devam ediyor oluşu idi. Ayrılmak gerçekten zor olmuştu.
Halen inandığımız, itibar ettiğimiz bilgilerle tedavi sürecine devam ediyoruz. Olumlu gelişmeler zaman zaman oluyor, moral bulduğumuz anlar oluyor. Gündemden düşmeyecek bu derdimiz ile birlikte yürümeye devam ediyoruz. Bununla beraber tabi ki hayat devam ediyor. Anı yaşamak lazım. Ömür gerçekten çok hızlı akıp geçiyor. Geride hoş bir seda bırakabilirsek, ne mutlu bizlere