1.Bölüm
Değerli arkadaşlar;
Bizim hikâyemiz de İstanbul’da özel bir tüp bebek merkezinde başladı. Daha öncesinde vermiş olduğum testlerde maalesef hücreye rastlanmamıştı. Çarenin mikrotesede olduğuna inanarak ilk ameliyatımı oldum, yarı baygın uyanırken anestezistin koluma vurarak “hadi gözünüz aydın bol miktarda sperm hücresi bulundu” dediğini hatırlıyorum. Odaya geldiğimde eşimle sevinçten ağlıyorduk. Ne varki doktor, eşimin hazırlanması öngörüsünde bulunmamıştı. Çıkan hücreler donduruldu, eşim hazırlandı. Doktorun; biz seni tekrar tese yapalım, 1.tesede sperm bulunduğunda 2.sinde bulunma ihitimali %90 demesi üzerine transfer öncesi kısa denecek bir sürede 2.teseye girdim. Maalesef 2.tesede sperm çıkmamıştı. Fakat nasıl olsa dondurulmuş spermler vardı. Çözdürülen spermler ile embriyolar oluştu, ancak ne var ki hem birinci hem ikinci denemelerde tutunamadı. Bizim bütün sevincimiz hüzne dönüşürken Yaradan’a sığınarak maddi manevi yaralarımızı sarmayı zamana bıraktık. Ancak hastalığımız grip, nezle gibi bir hastalık değildi ve hiç gündemden düşmediği gibi düşecek gibi de durmuyordu. Herkesin yaşadığı etraftan gelen baskılar, gözünün önünde akrabalarının, arkadaşlarının çocuklarının büyüdüğü görmek, okula gittiklerine, mezun olduklarına şahit olmak devamında evliliklerine kadar görmek içeride hüznü de elbet beraberinde getiriyordu. Tabi burada erkek faktörlü infertil hastalarda bizler baba olamamak düşüncesine bir üzülüyorsak eşlerimizin anne olamaması düşüncesine en az 10 kat daha fazla üzülüyoruz. Ayrıca sen baba eşin anne olamıyor, bununla bitmiyor sen dede eşin anane veya babaanne olamıyor ve bu döngü hayat boyu devam ediyor.
Tekrar toparlanıp 3.kez mikrotese olmaya karar verdik. Bu sefer Ankara’da olduğum mikrotesede de maalesef hücre çıkışı olmadı. Haploid hücre ile yapılan denemede embriyo oluşsa da neticeye gidemedik.
Dedik ya gündemden düşecek bir konu değil, daha sonrasında HCG, HMG ve bitkisel tedavi süreçleri, uğranılan istismarlar vs. vs. yıllar geçiyordu