2.Bölüm
Üçüncü yılın sonunda tavsiye üzerine bir merkezde tese olmaya karar verdik. Asıl amacımız, durumumuzun ne olduğunu öğrenip ona göre yol haritası belirlemekti. İstanbul iline gittik ve tese olduk. O kadar umutla beklemiştim ki olumsuz cevabı duyduğumda hemen idrak edemeyip bir süre donduğumu hatırlıyorum. Doktorlar yapacak bir şey olmadığını, teknolojinin gelişmelerini beklememiz gerektiğini söylediler. Bu sözlerden sonra fazla olayı idrak edemeden merkezden ayrıldık.
Sonrası ise büyük pişmanlıklar ve akılda sorular acaba doktor mu iyi değildi, merkez mi iyi değildi, tedavi mi olsaydık , tese olmasa mıydık v.b düşünceler zihnimde dönüp duruyordu. Tabi bu arada etrafımda ki hamilelikler, eşimle kavgalar, çevre baskısı, çocuklu annelerin çocuklarını gözüme sokması devam etmekteydi. Tüm bu olanlara dayanamayan psikolojim ve bünyem bozulmaya başlamıştı. Sinir krizleri, aşırı ağlama isteği, insanlardan nefret etme, yaşamın değersizleşmesi derken yeniden doktor sayfaları açıldı. Fakat bu kez benim bozulan psikolojim için aile terapisi, bireysel terapi, psikiyatri, ilaçlar çemberinde dönmeye başladım.
İki yıl kendimi toparladıktan sonra kolları sıvadım tekrar. BEN NE YAPABİLİRİM? Sorusunun peşine takılıp uzun aranın ardından İMADDER ile kaldığım yerden devam ettim. Sosyal paylaşım siteleri, arkadaşlıklar, bilgi alışverişi, sempozyumlar derken ayağa kalktım. Şimdi gelişmeleri bekliyoruz… Artık İstanbul’dan ölüp gelen kadın yok güçlü ve sabırlı bir anne adayı var.
Yazamadığım, yazmak istemediğim, yazıp sildiğim çok şey oldu. Toparlamak istiyorum artık. Ben kapıda bekliyorum. Rabbim ne zaman açarsa artık o kapıyı, anne aday adayları lütfen olmayan bir şeyin yasını tutmayın, hayat çok hızlı geçiyor. Anne adayları ne olursa olsun evladınızın kıymetini bilin, sizin yerinizde olmak için can atan kadınlar var. Ve anneler hepiniz bir tanesiniz ama lütfen bizim durumumuzda olanlar için birazcık hassas davranın belki de cennet bizim ayaklarımızın altında hiç olmayacak. Sabrınız için teşekkürler.